Στο πάρκο των αστέγων

Κάποτε είχαν ένα σπίτι, μην κοιτάτε τώρα τα καροτσάκια του σούπερ μάρκετ που έγιναν οι τροχήλατες ντουλάπες τους. «Είχαμε ένα σπίτι και χέρια που μας φρόντιζαν είχαμε και μη θαρρείτε πως είναι και τόσο δύσκολο να βρεθείτε στη θέση μας. Ένα κλικ της τύχης είναι, ένα τσακ της μοίρας». Χθες ένας στον δρόμο με φώναξε σαλιγκάρι, λέει στην Κυριακή Μπεϊόγλου ο παραμυθάς. Αφήνει τους ανθρώπους της φωτιάς, τους κατοίκους του πάρκου, και σκέφτεται τις δομές των αστέγων της πολιτείας. Αναρωτιέται γιατί δεν πηγαίνουν εκεί να βρουν μια στέγη έστω προσωρινή. Ίσως να το δοκίμασαν, να μην τα κατάφεραν να βρουν ένα σπίτι μέχρι τον μέγιστο χρόνο διαμονής στα κέντρα φιλοξενίας και να επέστρεψαν πάλι στον δρόμο.